Zo kan het gaan …….

 

Ik zit in de auto onderweg naar een gesprek over een mogelijke in-company training. Ik heb er zin in. Voel me stevig en kijk uit naar de ontmoeting die ik ga hebben. Tegelijk merk ik ook iets anders, iets dat me tegenhoudt. Ik ken dat wel, ik heb dat vaker. Juist als ik er zin in heb. Als ik me goed voel. Het is haast net of iets zegt: “pas maar op”. Het is gevaarlijk om er zin in te hebben, zoiets. Natuurlijk heb ik daar al veel over nagedacht. Wat is dat toch? Ik kan me niet voorstellen dat er ooit iets in mijn leven is gebeurd dat hier de oorzaak van kan zijn. Het is niet fijn. Want het zit toch een beetje in de weg. Het lijkt trouwens wel of ik het vaker in de auto heb dan ergens anders.

Ik ben goed op tijd en besluit de auto even aan de kant te zetten om er wat tijd voor te nemen. Ik maak ven binnen wat ruimte om hier bij te kunnen zijn. Er ontvouwt zich een gevoel op mijn borst. Het heeft iets ingehoudens. Het maakt dat mijn energie niet echt naar beneden zakt, zoiets. Het heeft iets alerts. Iets van ‘pas op’. Alsof het zegt dat het gevaarlijk is om achteruit te gaan zitten. Ik begroet het en heb er aandacht voor en ik merk dat alleen dat al prettig is. Er komt zelfs een zucht.

In de actieve en belangstellende aandacht die ik het geef komt ineens een herinnering op. De herinnering aan een auto-ongeluk dat ik ooit had, een jaar of 30 geleden. Het was een fors ongeluk op de snelweg. Ik moest uitwijken voor een automobilist die een onhandige move uithaalde en we sloegen met onze auto twee keer over de kop. Het brengt herinneringen aan hoe goed we daar van afgekomen zijn, hoe fijn de reactie van de omstanders was en ook die van de politie. En ook aan hoe ik pas een half jaar later een echte reactie kreeg.

Jaha, dat was heel wat – het raakt me ook wel om hier aan te denken en bij stil te staan maar met het gevoel op mijn borst doet het niet veel. Ik begrijp dat er nog iets moet zijn en ik blijf er nog wat langer bij. En ja hoor dan komt het – ik herinner me het moment van vlak voor het ongeluk. Het was de eerste keer dat ik na het behalen van mijn rijbewijs een langere rit maakte. Ik herinner me hoe ik ontspande, het ging goed, ik kreeg wat meer zelfvertrouwen, ik vond het rijden eigenlijk wel leuk. En toen gebeurde het, die stomme auto die over de witte driehoek met een gangetje van een kilometer of 60 zomaar de snelweg opdraaide terwijl ik net ingehaald werd en dus geen kant op kon.

Dát is het, nu ontspant het ook op mijn borst. ‘Pas op met ontspannen’; ‘pas om met zelfvertrouwen’; ‘juist als je denkt dat het net lekker gaat, dán moet je oppassen’. Dát is wat zich in mij had vastgezet. Er komen meer zuchten, het wordt ruim in mijn borst. Ik voel ontspanning en ruimte, en weer is er een diepe zucht. De spanning zakt. Ik neem nog even tijd om te genieten van dit moment, ik voel een soort dankbaarheid. En als ik verder rijd is er nog alleen de zin in het gesprek. Het is een fijn gesprek en met de uitnodiging om een offerte te maken rijd ik fluitend weer naar huis.