foute-stapIk voel iets bozigs van binnen. Ik ken het wel, het lijkt altijd ergens op de achtergrond aanwezig. Ik neem wat tijd om na te gaan hoe dat in mijn lijf voelt, ik voel iets bij mijn keel, diep weg. Het is echt boos, kwaad, kwaad op het leven, kwaad dat de dingen niet gaan zoals ik het wil. (wat fijn dat we focussen hebben anders had ik nu al lang afgehaakt, domme kinderlijke gevoelens). Het voelt als een lilliputter, en het is kwaad, ontzettend kwaad dat het nooit is uitgegroeid. Het wordt groter als ik er aandacht aan geef. Het wil om zich heen maaien en alles en iedereen om maaien, en met grote reuzenvoeten iedereen en alles vertrappen (o jee, dit kan toch niet de bedoeling zijn). Goh wat geeft dat een ruimte van binnen, op mijn borst gaat het helemaal open. Het zakt en wordt ruimer. Wow. Tegelijkertijd weet ik dat dit toch niet de bedoeling kan zijn dat ik voortaan zo door het leven ga, nietsontziend om mij heen maaiend met grote stappen voorwaarts en alles vermorzelend wat ik onderweg tegenkom. Gelukkig ben ik niet alleen en heb ik een focusmaatje bij me. Zij vraagt mij of ik dat wat voelt als een boze lilliputter wil begroeten.
He ja dat voelt goed, het voelt haast of ik het moet beschermen tegen wat de grote mensen zullen zeggen. Ja ik voel dat het beschermd moet worden. En beschermen, voel ik, is tevens begrenzen. Het voelt alsof ik een kamer heb waarbinnen het mag zijn zoals het is. Dit maakt mij groter dan wat ik was. Mijn tijd is om en ik kan voelen dat er vanuit deze plaats een nieuwe stap kan voortkomen en al is voortgekomen. En het is zeker geen agressieve, integendeel, het lijkt of de ontstane ruimte van binnen zich ook uitstrekt naar de mensen om mij heen.
Ik denk aan de woorden van Gene Gendlin: “Sometimes the step that comes can seem quite wrong. If it comes with this energy release, one must receive it welcomingly, and wait for further steps.”