Ik heb een zoon van twaalf die ik graag focussend wil opvoeden. Soms lukt dat aardig, soms grijp ik helemaal mis. Dan wordt ik boos of ongeduldig, of ik heb geen oog voor zijn gezichtspunt. Ik troost mij met de gedachte dat een kind ook moet leren met frustraties om te gaan. Misschien juist wel leert van een moeder die fouten maakt en ook bereid is die te (laten) corrigeren.
Vandaag was hij in mijn werkkamer om ’zijn laatje’ op te ruimen. Lang geleden hebben we dat ingesteld als een plek waar hij dingen neer mocht leggen die privé zijn en niet bedoeld voor andermans ogen. “Dit kan wel weg” zegt hij en gooit een papier in de papiermand.
Ik vraag hem wat het is. “Oh”, zegt hij “ik was een keer boos op je”. “Mag ik het zien?” “Ja hoor”.
Mijn zachtmoedige kind heeft een moeder getekend met een grote streep door haar hals en bloeddruppels die naar beneden lopen. Daarboven staat in grote letters geschreven “Ik ben boos, kwaat!”
Zijn openheid raakt me. Hij is enigszins verrast en verbaasd door mijn positieve reactie. Ik ben heel blij te merken dat hij kennelijk, zonder mijn tussenkomst, zijn eigen weg vindt in het tot uiting brengen van zijn gevoelens en ik hoop van harte dat het hem helpt de levensenergie te laten stromen.
Voor mij is het een les in vertrouwen ……. . misschien werkt het ook wel zo bij klanten en cursisten, dat ook al heb ik soms het gevoel in gebreke te zijn gebleven er toch genoeg blijft hangen of is ingedaald.
Hallo Aaffien, wat een mooie les in vertrouwen! Hoe helend kan het zijn als je je boosheid erkent en kunt/durft uiten, zeker als dit ook door je moeder gedragen wordt! Dankjewel om je zo kwetsbaar en tegelijk ook zo congruent te tonen. Lieve groet, Lut
Mooi Aaffien! Prachtig voorbeeld van vertrouwen en over hoe de focusvonk toch zijn eigen weg vind….soms denken we dat we meer moeten doen……maar hoeft dat dus niet…Dank!
En:… “dit kan wel weg” is ook mooi, dat hij heeft hij nu niet (meer) nodig. Hij maakt waarschijnlijk weer een ander als dat hoeft.
Lieve groet,
Hilde
hoi Aaffien,
En zo krijgt dat boze in hem de erkenning die het nodig heeft.
Zo eenvoudig en toch….
Liefs,
Dorethe
Een ontroerend verhaal van een gevoelig kind, dat ook nog eens een respectvolle moeder heeft!